Verhalen van lotgenoten
herkenbaar! Hellp gehad in 2002 en het geluk gehad dat iemand die ik van een ander Yahoo forum kende mij tipte voor een Yahoo groep met allemaal hellp mama’s. Daar heb ik zo veel aan gehad! De groep bestaat niet meer helaas want ook ik ben heel benieuwd naar de ervaringen na pakweg 20 jaar. Hoe gaat het met de mama’s, en de kindjes van toen? Mijn dochter kwam gezond ter wereld met 40 weken, maar ze heeft nu behoorlijk wat klachten waarvan ik niet weet of het toeval is of dat er een link is met hellp. Zelf ook nog steeds restklachten.
Ik zal ergens de komende weken een blog schrijven dat je op je pagina mag plaatsen, ik plaats het dan zelf ook op mijn website (ik blog over het dagelijks leven als pubermama).
Na bijna 15 jaar ervaar ik nog steeds 'onverklaarbare' restklachten. Jouw verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik kan van het ene op het andere moment soms totaal uitgeput zijn terwijl daar op dat moment geen duidelijke aanwijzing voor is. Mijn werk in de zorg uiteindelijk vaarwel gezegd omdat ik voor de zoveelste keer in een burnout dreigde te raken. Voordat ik HELLP had werkte ik bijna fulltime, daarna kon ik 16 uren in de week al bijna niet volhouden.
Dit is slechts een klein onderdeel van waar ik mezelf de afgelopen jaren ben tegengekomen. Ik zeg wel eens, ik kan er een boek over schrijven.
En je wordt er soms gek van, dat ik weer ergens last van heb. Ik heb het grotendeels wel geaccepteerd dat het is zoals het nu is, maar af en toe frustreert het me toch nog enorm.
Heel herkenbaar maar dat is ook het hele probleem. Er word maar gezegd dat als je kind geboren is ben je weer gezond. Maar dat is helemaal niet waar. Ik weet 1000% zeker dat al mijn kwaaltjes daar vandaan komen. Voorheen had ik werkelijk nooit wat!! Ik ga gewoon door en sla me erdoorheen maar merk wel dat naarmate ik nu ouder word het elke dag een groter probleem voor me word en dat de keren dat ik me vooruit moet slepen vaker en vaker voorkomen.....
BRON : onzichtbaar ziek
Het verhaal van Floortje
Floortje – HELLP-Syndroom
“Mijn naam is Floortje, ik ben 36 jaar en woon samen met mijn man. In november 2020 ben ik met 27 weken en 4 dagen bevallen van mijn zoontje Ravi.
Ravi woog toen 830 gram. Ravi was prematuur, te vroeg geboren, en dysmatuur (een te laag geboortegewicht).
Ravi moest geboren worden omdat de placenta, mij ziek maakte. Heel ziek.
Om mijn leven te redden moest de placenta, en dus mijn zoontje Ravi, uit mijn lichaam.
Met 25 weken zwangerschap kreeg ik last van pijn rondom mijn middel. Een stekende pijn. Na een telefoontje met de verloskundige kon ik die middag nog terecht in het ziekenhuis. Mijn urine en bloed werden gecontroleerd en ook mijn bloeddruk.
Het was niet goed. Ik werd met een te hoge bloeddruk en eiwitten in mijn urine, een teken van een verminderde nierfunctie ten gevolge van de hoge bloeddruk, per direct opgenomen in het Wilhelmina KinderZiekenhuis in Utrecht. Ik had een zeer hoge kans op zwangerschapsvergiftiging.
Dit is een risicovolle aandoening, die je tijdens de zwangerschap of kort na de bevalling kunt krijgen.
Vrouwen vanaf 35 jaar hebben een grotere kans om te maken te krijgen met zwangerschapsvergiftiging. Naast mijn leeftijd is
mijn hoge bloeddruk ook een van de oorzaken.
Even was er hoop en kon ik mogelijk naar huis met bedrust en bloeddruk controles. De vreugde was van korte duur want ik ontwikkelde het HELLP_ Syndroom. Dit is een ernstige en schadelijke variant van zwangerschapsvergiftiging.
Enorm ziek
Het HELLP-syndroom staat voor Hemolyse, Elevated Liver enzymes en Low Platelets. Dit betekent dat er sprake is van een verhoogde afbraak van rode bloedcellen en een gestoorde leverfunctie. Daarnaast is er een tekort aan bloedplaatjes, waardoor de bloedstolling ontregeld raakt.
Mijn lichaam was dus echt enorm ziek. Mijn bloeddruk bleef stijgen, ondanks de vele medicatie en bedrust. De bovendruk ging richting de 170 en de onderdruk zat rond de 110.
Doordat het HELLP-syndroom vroeg in de zwangerschap optrad, liep mijn kindje veel risico. Ik zou op zeer korte termijn moeten bevallen omdat ik niet meer goed stabiel kon worden gehouden met de medicatie. De longen, het maagdarmkanaal en het zenuwstelsel van mijn kindje waren nog niet volledig ontwikkeld. Om in ieder geval de longen te helpen kreeg ik longrijpingsprikjes. In verband met de verminderde placenta functie groeide Ravi de laatste dagen niet meer goed.
Nadat Ravi geboren was knapte ik echter niet op. Twee dagen na mijn bevalling ontdekten de artsen dat ik na de operatie een inwendige bloeding had gehad. Gelukkig was deze vanzelf gestopt. Dit kwam door het zeer lage aantal bloedplaatjes in mijn bloed. Ondanks de extra zakken bloedplaatjes stolde mijn bloed moeilijk en was het lastig om de keizersnede te hechten.
Een week na bevalling mocht ik met mijn man naar het Ronald McDonald huis, zodat we dicht bij ons zoontje op de NICU konden blijven. Negen dagen na mijn bevalling overleed mijn zoontje ten gevolge van de vroeggeboorte.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ben ik nog maar 2 dagen van 4 uurtjes aanwezig op mijn werk. Ik heb enorme moeite met overzicht, mijn geheugen laat me vaak in de steek en ik ben snel overprikkeld. Mijn hoofd werkt niet meer goed mee. Ik ben ook snel moe en slaap elke middag minimaal 2 uur om de rest van de dag weer aan te kunnen.
Uitdaging
Het zijn bekende restverschijnselen van de HELLP. Maar ook zijn het klachten die horen bij rouw. Er is niet veel bekend over nazorg na HELLP. Rust lijkt het enige medicijn. Mijn grootste uitdaging is; hoe zorg ik goed voor mijzelf? Voor anderen zorgen kan ik erg goed. Ik werk in de ouderenzorg. Maar wat zijn mijn grenzen? Hoe voel ik die aan? En wat doe ik als ik merk dat mijn hoofd en lichaam niet meer kunnen? Hoe zeg ik nee? Per dag moet ik kijken en vooral voelen wat ik kan en wat niet. Waar krijg ik energie van? Wat kost energie?
En kost het energie, hoeveel kost het dan? Is het een beetje, en kan ik het dan dus wel doen of moet ik het afzeggen of bijvoorbeeld de afspraak inkorten? Een simpel bezoekje aan de supermarkt is al een hele uitdaging. Dat begint al thuis; wat heb ik nodig? Wat heb ik nog in huis? Een lijstje maken. Een tas pakken. Mijn sleutels, waar liggen die? Portemonnee. Eenmaal in de supermarkt vergeet ik gebruik te maken van de handscanner die ik wel had gepakt en loop ik meerdere rondjes omdat mijn hoofd geen overzicht heeft. Uiteindelijk kom ik moe thuis en dan heb ik alleen nog maar boodschappen gedaan.
Het herstel van HELLP duurt minimaal een jaar. Maar volgens de vele lotgenoten die ik ontmoet op de besloten Facebookgroep kan het ook na 5 of 10 jaar nog steeds effecten hebben. Sneller overprikkeld, moe en slechter geheugen zijn dingen die ik veel hoor.
Onzichtbaar ziek
Ik deel mijn verhaal omdat je niets ziet aan mij. En ik merk dat ik daar zelf enorm van baal soms. Zat ik maar in het gips, dan begrepen mensen waarom ik iets niet kan. Onzichtbaar ziek zijn is heel zwaar. Ik heb moeite met mijn huidige ik. Verlang vaak naar de Floortje die ik was voor de zwangerschap. Maar die Floortje word ik niet meer. Ik moet leren om te leven met de gevolgen van HELLP.
Dankzij gesprekken met de psycholoog heb ik afgelopen jaar al veel goede stappen kunnen maken. Ik kan vaker nee zeggen. Ik kan grenzen aangeven. Ik kan hulp vragen. Ik weet wat de moeilijke momenten zijn. Ik weet hoe ik beter om kan gaan met dat beetje energie dat ik heb op een dag. Ik kan keuzes maken die goed zijn voor mij, maar die helaas nog niet door iedereen begrepen worden.
Dankzij de ergotherapie heb ik beter inzicht in mijn energie-levels op een dag. Ik krijg beter inzicht in van welke mensen ik energie krijg en welke mensen energie kosten. Welke activiteiten zoals wandelen en sporten energie opleveren en welke activiteiten energie kosten.
Mijn agenda houd ik zo leeg mogelijk. Omdat ik nooit weet hoe de dag gaat zijn. Ik kan beter spontaan die vriendin bellen om af te spreken in plaats van te appen dat ik niet kan omdat het niet gaat. Maar het is vooral vallen en opstaan en er van leren. Mijn hoofd en lijf leren kennen.
Ik loop mijzelf helaas nog vaak voorbij. Dan blijf ik toch te lang op bezoek of doe ik toch te veel op een dag. Dan hoop ik weer een beetje de Floortje te kunnen zijn van voor de zwangerschap. Mede ook omdat ik denk dat anderen dit verwachten van mij. Ik had altijd tijd, plande heel mijn agenda vol. Kwam naar elke verjaardag, gaf etentjes en had veel afspraken staan. Ik leefde niet, ik werd geleefd. Dat is het enige goede aan deze ziekte. Ik leef veel meer in het hier en nu.
Naast de struggles die ik met mijzelf heb is er ook nog de omgeving. De omgeving die maar niet lijkt te begrijpen dat ik niet meer de dingen kan die ik een jaar geleden zo gemakkelijk deed. Waarom vier je je verjaardag niet? Waarom kom je niet langs? Waarom kun je niet afspreken? Waarom ga je al zo snel naar huis? Waarom lag je op bed? Waarom wil je niet naar de late film? Waarom kun je niet even alleen boodschappen doen? Waarom kun je niet even die taart bakken? Waarom kun je niet gewoon even die bewoner naar de wc begeleiden? En ga maar door.
Meer begrip
Daarom deel ik dit verhaal. Ik werk elke dag aan mijzelf. Worstel elke dag met mijzelf. Haat mij zelf en leer houden van mij zelf. Ik hoop dat dit verhaal er voor zorgt dat er meer begrip komt voor mensen die HELLP hebben opgelopen. En voor de mensen die zelf een zwangerschapsvergiftiging of HELLP hebben meegemaakt; weet dat je niet alleen bent! Kom bij de Facebookgroep, het helpt om te praten met lotgenoten. Zeker in een wereld waarin er zo weinig begrip en kennis is over dit.”
Silvia Adrians-kockelkoren
Stelde de volgende vraag in de groep pe/hellp LOTGENOTEN·
Even een stomme vraag, is hellp zwangerschapsvergiftiging?
Deborah van Straalen: Ook
Susanne Unlandt: Ja en de ergste variant die je kan krijgen.. sterkte😪😘
Mieke Compier: Susanne Unlandt elke variant is even erg
Merel Geraedts: Sanne Minnoye dat ligt aan je termijn, ik heb 3 dagen met HELLP in het ziekenhuis gelegen. O.dat ze graag wilden dat er nog een paar dagen bij kwamen. En na de spoedkeizersnede eclampsie gekregen.
Mieke Compier: Sanne Minnoye ik kreeg met 24 wk ernstige pre eclampsie. Met 30 wk hellp bevallen met 32 wk. En na mijn bevalling kwam de hellp terug. Ligt aan termijn bloedwaarden enz. Er zijn 3 hoofd varianten en alle 3 is er geen onderscheid in de ernst ervan. Ma… Meer weergeven
Manuela Dresch Gilian Jacqx: Sanne Minnoye ik had hellp met 24,4 wkn. Maar wilden t rekken tot 30 wkn. Maar gelukkig kreeg ik longontsteking en moesten ze met 27,3 een spoed keizersnee doen anders hadden we 28 wkn. Niet overleeft en ja ook eiwitten verhoogte lever en vooral nierwa… Meer weergeven
Sanne Minnoye: Merel Geraedts als ze langer hadden gewacht bij mij, dan had ik het niet naverteld. Ongeacht de termijn. Van mijn bloedplaatjes schoot bijna niets meer over. Het was vrij acuut.
Sanne Minnoye: Mieke Compier begrijp ik het goed dat ze u nog 8 wk hebben doen verderzetten na vaststelling pre-eclampsie?
Floortje Van Ham Beune: Susanne Unlandt idd
Zoe Luyckx: Dit is een variant
Jolanda Kraan: Ja die tijdens de zwangerschap maar ook net na de bevalling kunt krijgen
Jennifer Beljaars-Berkel: Yes
Bianca Voogd: Zwangerschapsvergifting is pre-eclampsie. Je kan dus zwangerschapsvergifting hebben zonder dat je HELLP hebt.
Nina Snackers: maar pre eclampsie kan net zo goed levensbedreigend zijn.
Veerle Heidema: absoluut
Hélène Cotton-Pulles: Nee is niet hetzelfde.Je kunt ‘alleen’ zwangerschaps hoge bloeddruk hebben.
Dit kan zich in vrij uitzonderlijke gevallen ontwikkelen in pre-eclampsie - er zit dan eiwitten in de urine.
Weer een heel klein % van deze vrouwen ontwikkelt HELLP. HELLP is een ernstige variant van pre-eclampsie, waarbij sprake is van hemolyse, transaminasenstijging en trombocytopenie (Hemolysis, Elevated Liver enzymes, Low Platelets). Levensbedreigend voor zowel moeder als kind.
Silvia Adrians-kockelkoren: Hélène Cotton-Pulles ik had eiwitten in de urine.. maar in de papieren staat hellp
Hélène Cotton-Pulles: Silvia Adrians-kockelkoren dat klopt. Met HELLP heb je ook eiwit in urine. En nog wat extra (rode bloedcellen die uit elkaar vallen, weinig bloedplaatjes en verhoogde leverenzymen)
Sanne Minnoye: PE en HELLP zijn beide vormen van zwangerschapsvergiftiging. De ene kan voorkomen zonder de andere, maar ze kunnen ook samen voorkomen.
Marjolein Köhler: Het is een complicatie binnen de zwangerschapsvergiftiging.
Marloes Kemna: Ja, zwangerschapsvergiftiging is de naam die in de volksmond worst gebruikt voor 3 verschillende vormen: pre-eclampsie, eclampsie en hellp.
Mandy Mooren Sage: Ik had eiwitten in de urine bij 34 weken en mijn lever en nierwaarden waren tien maal hoger dan toegestane waarden en dreigende te stoppen en dus HELLP bij 35+3 verder nul nazorg als ik dit nu lees zit ik weer met een brok on mijn keel 😢
Silvia Adrians-kockelkoren: Mandy Mooren Sage aangenaam.... Ik ook de nazorg komt er niet bij.... Ik ben maar door en door gegaan. Kreeg nog 4.5 jaar later een gezonde dochter... Met een normale bevalling... Maar nu zit ik er helemaal doorheen.
Sanne Dekker: Mandy Mooren Sage idem hier 🙈
Hélène Cotton-Pulles: Mandy Mooren Sage hier 21 jaar geleden ook 0 nazorg. Heb er nog een trauma van.
Mandy Mooren Sage: Hélène Cotton-Pulles dar zei mij twee weken geleden ziekenhuis Maastricht ook dat ik nog met het trauma rondliep omdat ik beleefde als de dag in 2003. Daar sta je eigenlijk niet bij stil omdat toen de mensen om mij heen mij het gevoel gaven dat ik mij niet aan moest stellen 😢. Ik voelde mij enorm kut en was altijd sterk en mijn lijf liet mij in de steek ik was eenzaam en moest blij zijn en zocht met alle geweld naar de blauwe wolk (geboorte zoon)
Gerda Zwoferink: Mandy Mooren Sage hier precies hetzelfde
Mandy Kruisman: nazorg? Geen idee wat dat eigenlijk is! Controle ja zeker gehad maar nazorg nee nooit. Bevallen met hellp van een doodgeboren dochtertje in 2019 en bevallen met hellp via een spoed keizersnede in 2020
Ashley Cruz: Je hebt zwangerschapsvergiftiging PE of HELLP allebei een vorm van vergiftiging ik zelf heb PE gehad en mijn moeder HELLP en is daaraan overleden, allebei heeft zijn eigen beloop en is in allebei de vormen erg
Paula Messemaker: Volgens mij wel en dat kan je onder 3 variante verdelen.
Margje Vooijs: Ja het is een vorm van zwangerschapsvergiftiging
Anja van Dieyen-Jongste: Zwangerschapsvergiftiging is eigenlijk een verzamelnaam voor vier ernstige complicaties.
Zwangerschapshypertensie
PE
Eclampsie
HELLP
Mandy Mooren Sage: Ik hoop Silvia dat je vraag nu een antwoord heeft . Ik denk dat enige dames het hier heel duidelijk omschreven hebben
Wendy Kop
10 november om 15:43 schreef
·
Ik moet al bijna 12 jaar leven met restverschijnselen van het HELLP syndroom..
Februari 2011 is mijn zoon geboren met 33 weken, 1450 gram en sinds die dag is alles anders…
Natuurlijk omdat mijn zoon in mijn leven is gekomen en hij mij moeder heeft gemaakt, dat ik sinds die dag echt oprecht weet wat onvoorwaardelijke liefde is.
Maar ook omdat sinds die dag ik ben veranderd, en zeker niet in positieve zin....
Al 12 jaar hoofdpijn, al 12 jaar overgevoelig voor prikkels, al 12 jaar overgevoelig voor licht, al 12 jaar duizelingen, al 12 jaar concentratieproblemen, al 12 jaar wegtrekkers, al 12 jaar minder energie hebben, al 12 jaar niet mezelf zijn….
Hanneke Kerkhof
Heb zelf een neuropsychologisch onderzoek gehad en zij gaf duidelijk aan dat er een verstoring was in de verwerking van impulsen (informatie, prikkels).
Dit zag men vaak bij mensen die heel erg ziek zijn geweest. Er kon toen geen directe link gelegd worden met hellp of PE maar dat kwam omdat daar nooit onderzoek naar is gedaan, geen literatuur over was. Inmiddels is het UMC Maastricht (dezelfde afdeling als waar Spaanderman zit) begonnen met een onderzoek over cognitieve klachten. Daar kwam uit dat er wel degelijk zulke klachten zijn. Soms aanhoudend soms verminderend maar altijd…
Na heftige pre-eclampsie die na de bevalling omsloeg in HELLP, werd mij verteld dat ik zeker een jaar moest uittrekken voor herstel. Dus toen mijn dochter 11 maanden was, dacht ik: “ik ben er weer, ik kan weer functioneren zoals voorheen.” Zo gezegd zo gedaan. Jaren had ik met veel plezier voor de klas gestaan en ik startte 5 maanden na de bevalling met alleen het lesgeven, zonder neventaken als vergaderingen, excursies, ouderavonden et cetera. Ik vond dit een luxe positie, dus zeurde niet om wat ik nog lastig vond. Al die kinderen, die prikkels, het geluid, informatieverwerking, overzicht. Ik kon het achteraf niet bijbenen; ik deed het op m’n reserves. HELLP had gezorgd voor een heel nieuw brein, maar ik gedroeg me alsof ik nog dezelfde was. En dat was achteraf geen goed idee.
Ik heb het natuurlijk een tijdje aangezien. Een jaar lang liep ik op mijn tenen. Ik had geen idee waarom ik dingen vergat, waarom ik snel overprikkeld was of waarom ik soms in paniek raakte. Uiteindelijk stortte ik in en na een aantal maanden werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Zij wilde zich wel verdiepen in pre-eclampsie, het HELLP syndroom en de nasleep daarvan. Ze drukte mij op het hart dat ik de tijd moest nemen voor mijn herstel.
Mijn eigen medisch dossier gaf rust
Lichamelijk was ik inderdaad wel weer hersteld van de zwangerschap, maar geestelijk moest mijn verwerking eigenlijk nog beginnen. Dat vroeg energie die ik nauwelijks had. Ik voelde destijds heel erg de noodzaak om precies uit te zoeken wat pre-eclampsie of HELLP nu eigenlijk was. En wat het met mij had gedaan. Ik zag medische stukken en cijfers. Ik las verhalen van andere vrouwen op o.a. Facebook.
Ook vroeg ik mijn medisch dossier op in het ziekenhuis. Ik heb het zelf woord voor woord uitgeplozen en daarna ben ik met al mijn vragen naar de huisarts gegaan. Samen zijn we er in twee afspraken rustig voor gaan zitten. Ik ben zo blij dat iemand mij toen heeft kunnen uitleggen wat er was gebeurd en welke zorgen er waren. Zelf had ik namelijk echt geen flauw benul gehad van de ernst van de situatie. Ik weet nog dat ik voor een routinecontrole bij de verloskundigenpraktijk kwam en de dag erna was mijn dochter er ineens. Dat is niet te bevatten.
Na die uitleg werd ik rustiger. Ik snapte wat er was gebeurd, maar ook hoe het heeft kunnen gebeuren. Dat had ik nodig om verder te kunnen.
EMDR
Mijn psycholoog stelde daarna EMDR voor. Daar wilde ik in eerste instantie niet aan. Dat is toch alleen nodig als het echt heel slecht met je gaat? Dacht ik. Ja zei ze, maar je zit nu ook in een heel diep dal. Je hebt gewerkt, het lijkt beter te gaan dan drie maanden geleden maar in feite ben je maar een klein stukje omhoog geklommen. Je zit niet meer in de diepste put, maar je moet nog wel echt een heel eind omhoog.
Ze kreeg gelijk, natuurlijk. EMDR hielp me beseffen dat ik delen van de ziekenhuisperiode als traumatisch had ervaren. Het was intensief, dat wel. Maar het hielp me ook om uiteindelijk oké te zijn met de meest nare beelden die onbewust aan de ervaring waren blijven ‘hangen’.
Ik ben gestopt met lesgeven
Ik ben later wel weer teruggekeerd naar school. Eerst om eenvoudige prikkelarme klusjes te doen voor andere leerkrachten. Tijdens mijn lange herstelperiode kwam ik er achter dat het mooie vak van docent niet meer paste. Nog steeds kon ik gesprekken moeilijk volgen en werden prikkels en onverwachte dingen mij al snel te veel. Ik schreef alles op om niets te vergeten. Dat doe ik overigens nog. Mijn dochter is inmiddels vier en ik ben al drie bulletjournals verder.
Ik ging in overleg met mijn psychologe en werkgever naar een loopbaancoach. Samen zijn we op onderzoek uitgegaan. Waar kreeg ik energie van en wat was haalbaar?
Ik wilde nog steeds heel graag anderen helpen, dat deed ik op school ook voor de klas of wanneer ik bijles gaf. Ik ontdekte meer over coaching en daarna kwam de term wandelcoach op mijn pad. Inmiddels ben ik omgeschoold en ga ik nu regelmatig wandelen om in de prikkelarme natuur te coachen. Ik coach verschillende mensen – voornamelijk vrouwen en moeders – en ben er speciaal voor vrouwen die, net als ik, te maken hebben gehad met pre-eclampsie, eclampsie of het HELLP syndroom. Al lopend praten we over het hier en nu, het effect van deze ervaringen op je leven en hoe je wil dat je ermee omgaat: welke horizon wens je voor jezelf? Je zet letterlijk stappen vooruit. Dat is wat mij betreft een effectieve en bijzondere manier van coaching. Daarbij is het ook nog eens goed voor je lijf, zeker gezien het feit dat iedere vrouw na pre-eclampsie of HELLP een verhoogd risico heeft op hart- en vaatziekten.
Wat HELLP mij bracht
De afgelopen jaren waren echt heel zwaar. Zeg maar gerust: het was bagger. Ik ben lang bezig geweest om te leren omgaan met wat er is gebeurd. Ik moest wennen aan mijn nieuwe brein en accepteren dat werken voor de klas er niet meer in zat. Ondertussen kwam ik er achter dat het niet voor iedereen te bevatten is wat de onzichtbare gevolgen van zwangerschapsvergiftiging zijn. Soms is dat hard.
Maar tegelijkertijd bracht HELLP mij ook heel veel. Het werd een hele zoektocht waardoor ik veel heb geleerd. Over mijzelf, of het ziektebeeld en over anderen bijstaan. Het roer is omgegaan. Ik ben veranderd, en daar ben ik trots op.
Aan dit artikel werkte mee: Laura de Boer, wandelcoach. Laura is moeder van Maren en coacht vrouwen die te maken hebben gehad met pre-eclampsie, eclampsie en het HELLP syndroom.
